امام حسین(ع)

زهیر بن قین بن حارث بن عامر از شهدای کربلا بود که با القاب «أنمارى» و «بجلی» نیز شناخته می‌شود.زهیر از بزرگان قبیله خود که در کوفه ساکن بودند به شمار می‌آمد.«دیلم بنت عمرو» همسر او بوده و در همراهی زهیر با امام حسین(ع) نقش بسزائی داشته است. زهیر قبل از این‌که پیرو امام حسین(ع) گردد؛ از طرفداران افراطی عثمان بود!

در برخی از منابع چنین نقل شده است، علی اکبر(ع) پس از مدتی جنگیدن پیش پدر خود امام حسین(ع) آمد و گفت: «یَا أَبَتِ الْعَطَشُ قَدْ قَتَلَنِی وَ ثِقْلُ الْحَدِیدِ قَدْ أَجْهَدَنِی فَهَلْ إِلَى شَرْبَةٍ مِنَ الْمَاءِ سَبِیل»؛  پدرم! شدّت تشنگى جانم را به لب رسانده، و سنگینى تجهیزات جنگی، مرا به زحمت انداخته، آیا این امکان وجود دارد که به آبی دسترسی پ ...

زیارت وارث، در کتاب‌های متعددی مثل کتاب «المزار» شیخ مفید،«مصباح المتهجد» شیخ طوسی و دیگر منابع معتبر شیعه ذکر شده است.

امام ‫صادق(ع) فرمود: «منْ‏ لم‏ یغْفَرْ لَهُ‏ فِی‏ شَهْر رمَضان لَم یُغْفَرْ إِلَی قَابِلٍ إِلَّا أنْ یَشْهَد عَرفَة»؛ کسانی که از مغفرت ماه مبارک رمضان بهره نگرفتند بهترین فرصت شان عرفه است.

اهمیت خداشناسی و آثار آن بر حیات انسان ها به هیچ وجه قابل انکار نیست. تا آنجا که شواهد و قرائن تاریخی مبیّن آن است که شناخت مبدأ هستی همواره یکی از دغدعه های اصلی بشر بوده است

بی گمان یکی از عمیق ترین مباحث عرفان نظری، بحث اسماء و صفات اللّٰه می باشد که ریشه و اساس بحث توحید و خداشناسی است و در دعای عرفه امام حسین(ع) به بهترین شکل تبیین و ترسیم شده است.

پیش از بیان منزلگاه‌هایی که امام حسین(ع) در مسیر حرکت خود از مکه به عراق آنها را پیمود، باید به این نکته توجه داشت که در این تحقیق، نام منازلی معرفی می‌شود که در منابع معتبر و قابل استناد حدیثی و تاریخی از آنها یاد شده است؛ چون از منازل دیگری نیز نام برده‌اند که به سختی می‌توان در منابع روایی و تاریخی قابل استناد، گزارشی از آنها مشاهده کرد؛ مثل أق ...

در تاریخ‌ها و مقاتل، قول مشهور آن است که امام حسین(ع)، حج تمتع خود را نیمه کاره رها کرده و در روز ترویه (هشتم ذی حجه)، -برای حفظ جان خود از خطر ترور و حفظ قداست سرزمین مکه- به جای رفتن به سوی منا و عرفات، به سوی عراق و کوفه حرکت کردند.

یکی از موضوعات مهمی که در جریان قیام امام حسین(ع) باید مورد دقت قرار گیرد، موضوع همراه بردن خانواده است

خداوند متعال از میان مخلوقات خود، انسان را به عنوان اشرف مخلوقات برگزیده[1] و از میان آنان، انسان‌هاى کامل را به عنوان الگو قرار داده است[2] که این الگوها داراى امتیازات و فضیلت‌هاى ویژه‌اى هستند